Asjha’s zomerserie #6: Los Toros

Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha. Vorig jaar kochten zij en haar man een vakantiehuis in de Hérault. In een nieuwe serie columns vertelt ze over de verbouwing en het leven in Zuid-Frankrijk. Dit keer: feest in het dorp!

We vallen met onze neus in de gezouten boter; er is feest in het dorp. Het zwarte bord in de vorm van een stier dat bij iedere ingang van het dorp staat, geeft het thema al een beetje weg. ‘Toros’ staat erop. En een datum. Meer is blijkbaar niet nodig.

Een paar dagen voor het feest zoemt er een opgewekte bedrijvigheid door het dorp, een groepje gespierde mannen loopt in de hoofdstraat en stopt flyers onder de ruitenwissers van alle geparkeerde auto’s. De plaatselijke politieman komt de flyer persoonlijk bij ons bezorgen. Tijdens het Fêtes de Toros moeten de hoofdstraat en een paar zijstraten – waaronder die van ons – autovrij zijn. ”Ça va?”, vraagt hij vriendelijk.

Hij heeft een verzoek: of we onze nogal weelderige klimop in de steeg, die de gehele zijmuur van ons huis bedekt, willen snoeien. Even denk ik dat zijn vraag te maken heeft met het op handen zijnde feest en zie ik allerlei losgebroken stieren voor me die door de steeg rennen en met hun horens in onze klimop verstrikt raken. Maar nee, het is gewoon een vriendelijk verzoek. “Pas de problème”, zeggen wij.

Gespierde mannen

Een dag later is hetzelfde groepje mannen op het kerkplein begonnen met het lekker luidruchtig in elkaar zetten van een bar die zeker een meter of 40 in beslag neemt. ’s Avonds hebben ze, zo te horen samen met de DJ die zijn podium ook al in elkaar heeft geklust, een privéfeestje om te vieren dat de bar staat.

De volgende dag komt het zoemen tot een hoogtepunt: op een heftruck die ook prima in een Mad Max-film zou kunnen figureren, worden manshoge hekken geleverd. De hekken worden op verschillende plekken neergepletterd en her der zetten de gespierde mannen, in korte broeken en strakke hemdjes, de hekken in elkaar en op hun plek. Inmiddels hangen er dikke wolken testosteron in de hoofdstraat waardoor dit alles gaat gepaard met veel gepraat, gelach en geschreeuw.

Probleem

En dan opeens is er een probleem. Er staat nog een auto in de hoofdstraat geparkeerd. Met toch echt een flyer onder de ruitenwisser. Aan het kenteken te zien komt deze Citroën C2, met leuke bloemetjes aan de zijkant, uit een ander departement. Geen bekende dus die we eventjes luidruchtig op deze ongelooflijke erreur kunnen wijzen. De auto is waarschijnlijk van een toerist die al dagen onder een stuk beton logeert.

Ed en ik zijn, net als een paar andere buurtbewoners, op het geroep en het geschreeuw van de mannen afgekomen. Zij hebben zich verzameld rond de geparkeerde auto: ze gaan ‘m optillen en verplaatsen. “Haal die hekken weg, dan zetten we hem daar neer!”, schreeuwt er ééntje, wijzend naar onze smalle straat.

Un, deux, trois…

De hekken worden door de oppermacho in de Mad Max-heftruck met onnodig maar absoluut spectaculair kunst- en vliegwerk verwijderd. Dan pakken 8 mannen allemaal tegelijk de auto vast en brullen ‘UN, DEUX, TROIS’. En inderdaad: op ‘trois’ komt de auto een stukje omhoog. Dit herhalen ze net zo vaak totdat de auto bij ons in de straat staat.

Ze kwakken hem voor de afgebladderde deur van Jean-Pierre die elke ochtend voor dag en dauw vertrekt om op de wijngaard te werken. Ed laat de mannen van de stierenclub weten dat onze buurman op deze manier zijn huis niet meer in of uit kan, dus volgt er nog een laatste ‘UN DEUX TROIS’ en staat de auto op een plek waar hij de komende dagen niemand in de weg staat.

Bier en paella

Als we de volgende dag het plein oplopen is de sfeer opgetogen. Door Covid hebben er twee jaar geen stieren door de hoofdstraat kunnen rennen. Maar nu weer wel en het dorp is er klaar voor. Het barpersoneel is druk bezig bier in plastic bekers en kannen te schenken, er speelt een hoempapa-orkestje dat voor de helft uit forse vrouwen bestaat, de paellapan staat al warm te worden en overal staan plukjes jongens en meisjes elkaar uit te checken.

De ruiters die straks voor de stieren uit zullen rijden, gaan stapvoets te paard de hoofdstraat op en neer, ze kijken geconcentreerd naar het parcours en rammelen zo nu en dan aan een hek. Een dorpeling vertelt ons dat de stevige paarden allemaal uit de Camargue komen. Net als de stieren trouwens, die niets anders hoeven te doen dan een beetje knap in een weiland te staan en op gezette tijden door een mooi Frans dorp van A naar B te rennen.

Bij de horens vatten

En dan is het zover. De vrachtwagen die aan het begin van de hoofdstraat staat, gaat open… Het publiek staat inmiddels rijen dik tegen de hekken aangedrukt of boven op een meegebrachte stoel om het allemaal goed te kunnen zien. De hoge hekken hebben verticale spijlen, en als de 6 ruiters door de straat rijden met in hun kielzog een ongelooflijk uit de kluiten gewassen stier, begrijp ik waarom. De mannelijke bevolking glipt tussen de spijlen door en rent achter de ruiters en de joekel van een stier aan.

Het doel is de stier tot stilstand te krijgen door hem bij zijn hoorns te pakken. Als dat lukt roepen de mannen UN, DEUX… en als de stier op TROIS nog steeds stilstaat, ben je de held van de dag en laat je de stier weer los. Alle pubers met lef rennen achter deze stoere mannen aan en alle jonge jongens rennen weer achter deze pubers met lef aan.

Speeddaten

En dat herhalen we, met ruim 30 graden, de flink opzwepende muziek van het hoempapa-orkest en heel veel bier, net zolang tot alle stieren een keer aan de beurt zijn geweest en alle mannen uit het dorp hebben kunnen laten zien dat ze niet bang zijn voor een paar honderd kilo rennende stier. Aan het eind van het parcours rent de stier weer een andere openstaande vrachtwagen in.

Een oudere man die naast ons bij de hekken staat, vertelt ons dat dit stierenfeest vroeger een verkapte vorm van speeddaten was. Als jonge vrouw kon je op deze dag goed het mannenvolk uit checken: wie houdt de stier staande, wie struikelt er over zijn eigen voeten, wie staat er nagelbijtend met zijn moeder achter de hekken te kijken?

Mannelijkheid

Eigenlijk is er in al die jaren niks veranderd. Nog steeds checkt jong en oud achter de hekken de rennende menigte op hun mannelijkheid. De jonge restauranteigenaar die ik alleen nog maar ken als ‘de man uit de keuken die soms persoonlijk het hoofdgerecht komt brengen’, weet als eerste een joekel van een stier tot stilstand te brengen. Ik ben gepast onder de indruk, ik bekijk hem voortaan toch met andere ogen.

De groepjes jongens en meisjes die elkaar een paar uur geleden nog van een afstandje bekeken, lopen inmiddels door elkaar, her en der is er al verse verkering ontstaan. Sommige jongens delen hun kan bier met vrienden, anderen zijn al zover dat ze de volle kan aan gewoon aan de mond zetten. De sfeer is uitgelaten en ’s avonds wordt er op het plein door jong en oud gedanst op de muziek van de DJ die er pas na 2 uur ’s nachts mee ophoudt. Het dorp feest alsof het de laatste keer is…

Jong stelletje

Twee dagen later worden de hekken, met veel minder lawaai dan tijdens het plaatsen, weer door dezelfde stoere mannen van de stierenclub weggehaald. Ik sta toevallig voor het raam als er een jong stelletje hand in hand ons straatje inloopt en opgelucht de zwarte Citroën C2 met leuke bloemetjes aan de zijkant instapt.

Ik weet niet wát ze de afgelopen dagen hebben gedaan, al heb ik wel een vaag vermoeden, maar ze hebben écht wat gemist.

Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam?

Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.

LEES OOK:
Asjha’s zomerserie: klussen & wonen in een Zuid-Frans dorpje (alle afleveringen)
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha