Asjha’s zomerserie #8: de flamingo’s

Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha. Vorig jaar kochten zij en haar man een vakantiehuis in de Hérault. In een nieuwe serie columns vertelt ze over de verbouwing en het leven in Zuid-Frankrijk. Dit keer: de hittegolf…

We staan in zee. Al een tijdje zelfs. Het heerlijk koude water klotst verfrissend tegen mijn middel aan. Zo nu en dan laat ik me tot mijn kin in het water zakken. Een uur geleden besloten we dat het te heet was om nog iets aan kluswerk in het huis te doen. Zelfs de drie ventilatoren die op strategische plekken in het klusgebied stonden opgesteld, boden geen soelaas meer. Ook het windje dat op het terras vaak voor een beetje verkoeling zorgt, voelt vandaag aan alsof iedereen in het dorp zijn oven op de hoogste stand open heeft laten staan.

Hittegolf

De hittegolf houdt al weken aan en ik heb het bloedverzengend heet. Ed kan over het algemeen makkelijk 40 graden aan, bij een hitte-alarm draait hij zich nog eens om in de oven, maar zelfs hij heeft er vandaag last van de warmte. We hebben de kwasten uit onze handen laten vallen – niet echt, we hebben net een nieuwe tegelvloer – en zijn naar het strand gereden. Vandaag had ik geen puf voor een goed georganiseerde strandmand met leuke matching handdoeken, twee boeken, een stokbrood en een koeltasje met wat koude, gegrilde kip en een flesje rosé. Nee, ik heb iets in de boodschappenmand gekwakt en we zijn in Brigitte, onze oude Peugeot 106, gestapt.

Ed moest mij nog overhalen een bikini aan te trekken want ik vond het te heet om mij te verkleden en was van plan om gewoon in mijn korte klusbroek en hemd met verfvlekken de zee in te lopen. Die hitte doet iets met je.
We zijn naar het dichtstbijzijnde strand gereden. In de buurt van de parkeerplaats op het strand staat een relaxte, bescheiden strandtent waar ze lekkere tapas en grote glazen dorstlessende Apérol Spritz serveren. Het is er stil vandaag, de meeste stoelen zijn leeg.

Geen enkele parasol

Het strand dat voor ons ligt is uitgestrekt, breed en bedekt met heel fijn zand. Dat fijne zand waait ons direct tegemoet als we uitstappen. De wind gaat laag over het strand en we zien dan ook geen enkele parasol als we richting de branding lopen. Er liggen weinig mensen op het strand vandaag, op een enkele diehard na die per se naast zijn liefje wil blijven liggen om de hele tijd met haar te zoenen. Ook daar vind ik het vandaag te warm voor.

Toch zijn we duidelijk niet de enige die op zoek waren naar verkoeling. Het strand mag dan leeg zijn, de zee staat vol. Weinig zwemmers, allemaal staanders. Als een kolonie flamingo’s staat iedereen op ruime afstand van elkaar parmantig stil in de zee. Ik zie een paar stellen, drie oudere vrouwen die zo nu en dan wat water over hun onderarmen scheppen, twee meisjes die met elkaar staan te kletsen en te giechelen, een stel met een piepjonge baby op de arm van de vader, een groepje mannen dat in een cirkel wat staat te lachen en een paar jongens gooien sloom een bal naar elkaar over.

Rilling van genot

En nu staan wij er ook. In dat heerlijk koude, verfrissende water. Zo nu en dan gaat er een rilling van genot door mijn lijf. En allemaal kijken we naar het verlaten strand. Daar maken kinderen in de buurt van de aanrollende golven zandsculpturen van nat zand. Ze graven onvermoeid gaten die over een paar uur weer verdwenen zullen zijn. Een paar kinderen rennen doelloos achter elkaar aan. Sommigen hebben een ouder zo gek gekregen om een klein balletje met een batje over en weer te slaan. Het zand stuift over de verlaten strandtassen die inmiddels onder een flinke laag zand zitten en het stelletje zoent nog steeds onverminderd door. Het zand kan ons niet bereiken, we staan allemaal veilig in de extreem verkoelende zee.

Ik zucht. Ik zeg voor de duizendste keer ‘oh, wat is dit lekker’ en zak nog een keer tot aan mijn kin in het koele water. Ed plonst helemaal onder water. Als hij even later weer boven komt en het zoute water uit zijn ogen wrijft, kijken we naar de mensen om ons heen, naar de strakblauwe lucht boven ons, naar de heuvels die ver achter het strand opdoemen. Ik pulk wat witte verf van mijn duim af. Ik sta hier voorlopig nog prima. Mijn lichaamstemperatuur mag nog wat zakken. Ruim twee uur later rijden we terug naar huis. Ik kijk bij binnenkomst naar de blikken verf en de in plastic gewikkeld kwasten die er bovenop liggen. Zal ik nog even? Nee.

Rosé piscine

Ik maak twee grote glazen rosé piscine klaar – 1/3 rosé, 2/3 bruiswater – met extra veel ijsklonten en een grote schijf grapefruit. Met mijn afgekoelde lijf en het grote glas in mijn hand voelt het begin van de avond op het terras lekker koel aan. We kijken over de wijnvelden naar de bergen en het strand in de verte en genieten van de stilte. Er gaat een zuchtje wind over het dakterras.

“Het is nu nog maar 32 graden,” zegt Ed na een tijdje.
“Oh, lekker koel zeg,” antwoord ik.

Die hitte doet iets met je.

Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam?

Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.

LEES OOK:
Asjha’s zomerserie: klussen & wonen in een Zuid-Frans dorpje (alle afleveringen)
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha