Asjha’s zomerserie #7: Comme d’habitude

Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha. Vorig jaar kochten zij en haar man een vakantiehuis in de Hérault. In een nieuwe serie columns vertelt ze over hun verbouwing en het leven in Zuid-Frankrijk. Dit keer: de burgemeester en het afvoerputje.

We staan in ons atelier. Dat klinkt alsof we allebei plots met olieverf, kwasten en stillevens in de weer zijn, maar nee, het atelier is de ruimte die onder ons hele huis doorloopt en geen kelder mag heten. Want het atelier ligt op straatniveau en heeft in de steeg een eigen ingang en twee kleine ramen. Het is een grote, hoge ruimte waar de vorige bewoners een vrij omvangrijke doe-het-zelf-werkbank, een flinke voorraad haardhout, hun vriezer, waterontkalker, een tweede koelkast en een wasmachine hadden staan.

Gewoon in de goot

Bij de tweede bezichtiging van het huis ging ik, met een extra kritische blik, op zoek naar de afvoer van de wasmachine. Toen ik die had gevonden, en Ed er vervolgens ook een blik op had laten werpen, keken we elkaar met vraagtekens in de ogen aan. De afvoerslang van de wasmachine was verbonden met een buisje dat in de buitenmuur zat en dat, zo zag ik toen ik weer naar buiten stapte, er aan de andere kant van de muur weer uit kwam. Het wasmachinewater zou op deze manier in de goot naast het atelier terechtkomen en even verderop in een put stromen. “Mag dat van de gemeente?”, vroeg Ed verrast aan de makelaar.

Volgens de makelaar

De makelaar zei geen ja. Maar ook geen nee. Hij zei zoiets als dat het ‘ici’ eigenlijk ‘comme d’habitude’ was. De eigenaresse die naast hem stond knikte driftig; ja, zo deden zij dat hier al jaren. Specificeer ‘hier’, dacht ik toen nog, en leg dan gelijk even ‘gebruikelijk’ uit? Bedoelen we met ‘ici’ hier in Frankrijk? Specifiek in dit dorp? Of alleen ici in dit straatje? En wat is ‘gebruikelijk’? Een wasmachine in een atelier? Buisjes in buitenmuren? Een wasmachine die afwatert in een put? Maar goed, als een makelaar het zegt – zegt de dochter van twee makelaars – dan zal het wel kloppen.

Leeg atelier

Nu staan we in een leeg atelier met Pascal. De meeste Fransen nemen het begrip ‘het huis leeg opleveren’ bij de verkoop niet zo heel letterlijk. Een zolder vol aangevreten behangrollen, een kinderledikant met spookachtig veel spinnenwebben, een beslapen bed, een keukentafel vol broodkruimels, vijftig jaargangen kranten, volle en lege kasten, boeken, kleding, lampen, vuile vaat in de gootsteen: kijk er niet van op. Zelfs een opgebaarde opa kun je tegenkomen, zoals een bevriende makelaar in de Dordogne ooit overkwam bij een bezichtiging.

Gat in de muur

Onze vorige eigenaren zijn echter de uitzondering die de regel bevestigen, die hebben alles meegenomen, inclusief het buisje uit de muur. Je kan het maar nodig hebben. We leggen Pascal uit dat we de wasmachine op dezelfde plek willen waar de vorige stond. We wijzen hem op het kleine gat in de muur. Pascal bukt zich om beter naar het gat in de muur te kijken – waar dus een nieuw buisje in moet – en komt met een ruk overeind. “Maar dat kan helemaal niet”, hij kijkt ons ontzet aan, “c’est interdit, je kan niet zomaar wasmachinewater in een put lozen.”

Interdit

Verboden? Kom, kom, niet overdrijven. We proberen hem op andere gedachten te brengen en gooien er ter verdediging nog een ‘ici’ en een ‘comme d’habitude’ in, maar hij wil het niet horen. Het kan niet, het mag niet. Merde, zo’n vermoeden hadden we al. Hij banjert van binnen naar buiten en als hij het atelier weer binnenstapt, zegt hij opgewekt misschien tóch een oplossing gevonden te hebben. In de steeg, vlak bij de deur van het atelier, zit een gemeentelijke rioolaansluiting. Ik begrijp uit zijn woorden dat de gemeente dan ‘alleen nog maar de steeg moet openboren’ en dan ‘even een aansluiting vanuit het atelier op het riool moet fiksen’. Ja joh. Nee, natuurlijk. Appeltje eitje. Volgende week klaar.

Geen vaatwasser

Hij ziet mij beteuterd kijken. Hij denkt even na en kijkt ons dan om beurten aan, we zien aan zijn vrolijke gezicht dat hij nog iets briljants heeft bedacht. Dat klopt. Hij zegt een plannetje te hebben. Én, zo verzekert hij ons, het gaat helemaal goedkomen. Allereerst gaat hij de wasmachine boven in de keuken aansluiten op de plek waar ik eigenlijk de vaatwasser wil hebben, zodat we toch kunnen wassen. Ik sputter nog even tegen, maar dan laat Pascal mij kiezen: de komende tijd met de hand afwassen of met de hand handdoeken en lakens wassen? Die keuze is snel gemaakt, het is toch maar tijdelijk, en dus gaat de wasmachine naar de keuken. We wachten nog even met het aanschaffen van de vaatwasser.

Monsieur le Maire

“De volgende stap is dat jullie gaan kennismaken met de burgemeester,” vervolgt hij. ‘Maar alleen kennismaken. Gewoon een beetje kletsen, niet de woorden ‘riool’, ‘wasmachine in het atelier’ of ‘buisje uit de muur’ laten vallen.’
Daarna zal hij de rest regelen, want de burgemeester is een goede vriend van hem. We moeten hem vertrouwen. Dat doen we dan maar. De burgemeester houdt elke woensdagavond spreekuur voor de dorpelingen; heb je een vraag, een idee of een klacht, dan ben je altijd welkom. Ed en ik verruilen ons kluskleren voor iets schoons en gaan op audiëntie.

Ons probleem

Monsieur le Maire blijkt een uiterst charmante en vriendelijke man te zijn, we hebben een ontspannen gesprek met hem en het kost ons geen enkele moeite om het niet over ‘ons probleem’ te hebben. Hij vertelt ons wat over het dorp, wij laten hem weten dat we heel blij zijn met ons huis en het dorp. Aan het eind van het gesprek tipt hij ons nog een restaurant waar we bij de reservering beslist zijn naam moeten noemen. En als de burgemeester dat zegt, dan doe je dat.

Wassen in een teiltje

Ongemerkt vliegen de weken voorbij, we hebben het druk met klussen, het met de hand afwassen in een irritant teiltje, het ontdekken van het dorp en de omgeving. We zien Pascal bijna dagelijks, maar het gesprek met zijn vriend de burgemeester wil maar niet vlotten. Dan is de burgemeester weer druk met van alles en nog wat in het dorp, dan is Pascal weer druk met van alles en nog wat, vaak ook in het dorp.

Hollanders

Op een warme namiddag klopt Pascal op de deur. Hij heeft de burgemeester gesproken en eindelijk onze situatie met hem kunnen overleggen. Het gesprek ging goed en de burgmeester wist direct wie de Hollanders van het roze huis waren. “Goed nieuws”, zegt hij, “het atelier kan op het riool worden aangesloten.” We kijken hem opgetogen aan. “Maar”, vervolgt hij, “we moeten het nog wel hebben over wie welke kosten voor zijn rekening neemt…” We kijken al minder opgetogen. “…en het kan nog een half jaar tot een jaar gaan duren.”

Het goede nieuws

Wat is hier in godsnaam goed nieuws aan, denk ik? Ik haat inmiddels met elke vezel in mijn lijf het onhandige afwasteiltje en het intens lelijke druiprek dat veel te veel plek op het oude en niet schoon te krijgen aanrecht in beslag neemt.  Maar Pascal is nog niet klaar met zijn goede nieuws.
“Voor het zover is, vindt de gemeente het prima dat jullie afwateren via het buisje in de muur, pas de problème, dus kom ik morgen even terug om een nieuw buisje te plaatsen.” En zo komt het dat we maanden later dan verwacht een wasmachine in het atelier hebben en afwateren via een hagelnieuw buisje. Best handig, want het water uit de wasmachine neemt gelijk wat gevallen klimopbladeren, bloemblaadjes van de buurvrouw en een incidentele kattenpis mee naar de put.

Enfin, had de makelaar toch gelijk: we wassen ici dus voorlopig nog heel erg comme d’habitude.

Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam?

Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.

LEES OOK:
Asjha’s zomerserie: klussen & wonen in een Zuid-Frans dorpje (alle afleveringen)
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha