Asjha’s zomerserie #9: De nieuwe oude keuken

Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha. Vorig jaar kochten zij en haar man een vakantiehuis in de Hérault. In een nieuwe serie columns vertelt ze over de verbouwing en het leven in Zuid-Frankrijk. Dit keer: doen ze nog wat aan de keuken, of laten ze die zo?

Bij het klussen hebben we ons voorgenomen om waar mogelijk dingen te hergebruiken. We leveren een flinke bijdrage aan hergebruik door regelmatig spullen naar de Emmaüs, een Franse kringloopwinkel, te brengen. En daarna shoppen we even in de grote hallen van de Emmaüs. We kopen er overigens nooit beddengoed, want dat vind ik vies. Ook geen schoenen, dat vind ik onsmakelijk. En zeker geen matrassen, dat is ronduit goor. Roestig gereedschap laten we ook links liggen. Enfin, eigenlijk kopen we er alleen maar meubels – zonder stoffering, want dat vind ik ook smerig – en servies. Verbeteren van de wereld is prima, maar er zijn grenzen.

Onze keuken zag er op de foto van de makelaar leuk uit, bij de bezichtiging zagen we dat ‘ie toch oud was en nadrukkelijke gebruikssporen had. Niks mis mee, gaan we gewoon lekker opknappen. De keuken had zowel onder als boven het aanrecht leuke houten louvredeurtjes. Die waren niet wit zoals op de foto, maar in een vrolijk ‘Ibiza turquoise’ geverfd. Dat de vorige eigenaren écht dol waren op kleur, zagen we toen we één van de louvredeurtjes opendeden. De drie voorgaande kleuren waren nog goed zichtbaar: oranje, groen en nog een andere kleur blauw. Geen probleem, beetje schuren, verse lik witte verf erop en klaar.

Genomen hobbel

Toen we eenmaal in het huis bezig waren, bleek de leuke koof boven het fornuis bij nader inzien van kartonachtig spul te zijn en geen afzuiger te herbergen. Sterker nog: er ging zelfs geen stroom naartoe en van een afvoer was evenmin sprake. En wat in Nederland een groot probleem kan zijn –‘Er is geen plek voor een afzuiger boven het fornuis!’ – is in Frankrijk soms alleen maar een kleine hobbel.

“We hebben de ramen in de keuken toch altijd open en ook de deur naar het terras, dus geurtjes trekken vanzelf wel weg. Als we de slaapkamerdeur maar dichthouden,” zeiden we tegen elkaar. “En ik ga waarschijnlijk toch vooral de plancha op het terras gebruiken. Lekker verse sardientjes vullen met basilicum en dan grillen, of ik leg er een hele dorade op, of een paar grote gamba’s, of …?” Ed viel stil en keek glazig voor zich uit, ik zag hem in gedachten door zeker honderdveertig van zijn kookboeken bladeren. Prima, weg met de fop-afzuig-koof, hobbel genomen.

Plakkerig aanrecht

De tegeltjes boven het aanrechtblad zijn oud en superschattig dus moesten blijven, maar het plakkerige aanrechtblad bleek ‘helaas’ – hier lieg ik – niet meer te redden. Het was niet alleen afzichtelijk lelijk van structuur en kleur, het was vooral niet schoon te krijgen. Schuursponzen, schoonmaakmiddel, mesjes en krabbertjes, in alle hoeken en kieren zat ‘spul’ dat niet wegwilde en waarvan ik eigenlijk ook niet wilde weten wat het was.

“De onderkastjes zijn nog prima, dus waarom vervangen we niet alleen het aanrechtblad,” zei Ed met net zo veel voortvarendheid als tegenzin, “we zagen laatst bij de Brico toch zo’n leuk houten aanrechtblad liggen?”

Enkele reis déchetterie

Het oude blad, besloten we, mocht nooit meer terug in circulatie komen, dus dat werd een enkele reis déchetterie. Weer een hobbel genomen. Van de oven moesten we ook afscheid nemen, want daar had jarenlang de familie Bunzing met 13 kinderen in gewoond. Althans zo rook het toen we het kleverige deurtje opentrokken. We waren toch al niet van plan om op gas te koken, dus de oven krijgt ook een mooi plekje tot in de eeuwigheid naast het aanrechtblad. Weer een probleem opgelost.

Toen we de oude vaatwasser onder het aanrecht wegtrokken, kwam er vrij veel, laat ik het omschrijven als, ‘vochtige, donkere, licht geurende smurrie’ tevoorschijn. Deze vochtige, donkere, licht geurende smurrie had zich de afgelopen jaren óp maar ook ín de achterkant van alle onderkastjes genesteld. “We kunnen in ieder geval de deurknopjes bewaren”, zei ik, waarmee ik eigenlijk wilde zeggen dat de hele onderkant van het aanrecht wat mij betreft nog diezelfde dag in de fik mocht. Ed stond in gedachten al klaar met de lucifers.

Stukje naar links

“Als we het keukenblok helemaal weghalen dan maken we zelf een nieuwe indeling van de keuken,” zei Ed opgetogen, “dan kan de oven iets naar links…” “… en de spoelbak ook,” vulde ik aan. Want die zat onhandig in een hoek achter de koelkast. “En dan beuken we gelijk dat kleine onhandige kastje eruit.” “Daar kan dan mooi een prullenbak staan.” “Dan kopen we ook meteen een nieuwe, schone vaatwasser,’ zei Ed, ‘en dan maken we vast wel iemand blij maken met deze.” Kijk, zo neem je milieuvriendelijke hobbels.

Karmapunten

Ed wilde een keukenblok van betonblokken waardoor hij zelf de indeling kon maken. We gingen met Pascal rond de keukentafel zitten en die zag geen problemen. Voor een bescheiden budget kon hij het ‘maak-je-eigen-keukenblok-project’ realiseren. Oh, en zijn buren zouden dolblij zijn met onze oude vaatwasser, want zij hadden er geen. “Waarschijnlijk nemen zij als dankjewel iets uit hun fantastische moestuin voor jullie mee,” zei Pascal, die uit ervaring sprak. Hergebruik en betalen in natura, dat zijn karmapunten, vink af.

De keuken kreeg steeds meer vorm. De inductieplaat en de spoelbak zou Pascal netjes in het houten aanrechtblad frezen en voor de losse oven had hij al een mooi houten raamwerk bedacht. Omdat we nu toch al lekker bezig waren, lieten we nog wat nieuwe stopcontacten achter het aanrecht aanbrengen en wat extra groepen door de elektricien installeren. De vorige bewoners hadden een wasmachine, twee koelkasten, een vriezer, een waterontkalker, twee tv’s, een föhn, een magnetron, een koffiezetapparaat, vijf elektrische verwarmingen, drie ventilatoren, een radio en een boiler op één groep. Ik ben heel benieuwd hoe vaak per dag de stoppen eruit knalden…

Sloop- en kluswerk

Na wat sloop- en kluswerk – lees: al het zware werk door Pascal, algehele supervisie en mentale ondersteuning door Ed – zijn we superblij met onze nieuwe oude keuken. De blauwe tegeltjes zijn gebleven. De bovenkastjes zijn fris wit geverfd en in plaats van een kartonnen koof hebben we nu drie handige plankjes waar verlichting onder zit. En het nieuwe keukenblok is fantastisch.

Toen de ‘nieuwe-oude’ keuken klaar was, vielen ons de kraak-noch-smaak vloertegels steeds meer op. “Ik zie je steeds naar de vloer kijken,” zei Ed op een ochtend. “Wat vind jij dan van die tegels? Er zijn er een paar gebarsten, maar we zouden alles wat nog prima is, niet zomaar vervangen, toch?” “Klopt, maar ik heb op internet leuke tegels gevonden,” zei Ed terwijl hij zijn laptop in mijn richting draaide, moeite deed om onschuldig te kijken en superleuke tegels liet zien, “die worden ambachtelijk gemaakt en klimaatneutraal geleverd, daar is ook wat voor te zeggen, toch?”

Soms moet je gewoon je eigen hobbels creëren, die zijn het makkelijkst te nemen.

Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam?

Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.

LEES OOK:
Asjha’s zomerserie: klussen & wonen in een Zuid-Frans dorpje (alle afleveringen)
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha