Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha! Na een spannende zoektocht vonden zij en haar man vorig jaar een huis dicht bij zee in de Hérault. Maar wat gebeurde er sinds de aankoop? De komende 10 weken elke zondag een nieuwe zomercolumn van Asjha over klusperikelen en het leven in een dorp in Zuid-Frankrijk. Dit is zomercolumn #2.
Eindelijk. Het is het begin van de zomer en we zitten midden in de verbouwing van ons roze huis. Dat wil zeggen: Ed en ik slopen de hele handel en de uiterst sympathieke Pascal, die we nu officieel ‘onze’ klusjesman mogen noemen, doet het echte werk.
Vuilstort
De door de vorige eigenaar in elkaar geknutselde inbouwkledingkast met intens lelijke polyester schuifdeuren is mij een doorn in het oog. Die moet vandaag nog helemaal kapot en daarna onmiddellijk weg. Ed gooit al zijn sympathieke agressie in de strijd en in no-time slepen we hoge deuren en schots en scheve planken naar buiten. Dat wordt een uitdagend ritje met open achterklep naar de déchetterie. Wanneer ik met de laatste plank naar buiten loop, zie ik Ed in gesprek met een klein mannetje met op zijn hoofd een grappig zonnehoedje. Hij kijkt verlekkerd naar onze kastdeuren.
“Ik organiseer binnenkort een garden party”, zegt de Engelsman tegen Ed, “en van die deuren zou ik perfecte tuintafels kunnen maken.” Een wit laken eroverheen en klaar is Kees. Of George, in dit geval.
“Dat is prima, op één voorwaarde”, zegt Ed. De volgende dag komt George de kastdeuren halen en zijn wij een uitnodiging voor een garden party rijker.
Engelse bloemperken
De tuin van George is een real English garden. George is overduidelijk een fervent tuinliefhebber en heeft de tijd van een pensionado aan zijn zijde, want de glooiende tuin met verschillende niveaus, terrassen en een grote variëteit aan bloemenperken is een genot om naar te kijken. Alles bloeit en geurt als een dolle. Nergens een dor blaadje te vinden en dat allemaal in de Zuid-Franse hitte. Deze tuin kan zo 40 pagina’s vullen in een glossy tuintijdschrift.
Het terras waar de party plaatsvindt, is wel typisch Frans. Het imposante oude huis heeft hoge openslaande deuren van waaruit een brede stenen trap naar dit grote terras leidt. Daar staan verschillende lange, witgedekte tafels – van polyester, weet ik uit betrouwbare bron – met op elke tafel karaffen met water met citroen of munt. Op een marmeren tafel naast de trap staat een zinken teil met ijs en vele flessen wijn. Daarnaast een mooie glazen schaal: de zelfgemaakte bowl. Op een andere tafel zie ik tientallen antieke theekopjes met evenzoveel theepotjes. Bij elk potje vertelt een klein kaartje in een prachtig handschrift het soort thee. Oh, so very British.
IJselijk gegil
Ik kijk naar de openslaande deuren en verwacht elk moment een ijselijke gil te horen en daarna een bediende in een zwarte jurk met wit kraagje uit het huis te zien rennen en ‘murder’ te horen schreeuwen. Daarna zal Detective Chief Inspector Barnaby de tuin inlopen en ons allemaal verzoeken in de grote huiskamer plaats te nemen om ons daarna stuk voor stuk te verhoren. Verrassend genoeg komt er inderdaad een dienstmeisje, op leeftijd, in een zwarte jurk met een wit kanten kraagje uit het huis. Het is de vrouw van George die ons verwelkomt alsof we oude vrienden zijn. Lovely. Ik ontspan met mijn eerste glas bowl in de hand.
Brits accent
Het gezelschap is gemêleerd. We worden voorgesteld aan Amerikanen, Engelsen, een Duits echtpaar en een paar Franse gezinnen. Een paar kinderen spelen beneden in de tuin. Op het terras ontspint zich een geanimeerd gesprek in het Frans met her en der een Engels, Amerikaans en een vleugje Hollands accent – c’est moi.
George is de Franse taal niet machtig, legt hij even later uit als hij iedereen welkom heet. Hij noemt de paar woorden die hij wel beheerst: bonjour, baguette, vin, merci en au revoir. Zelfs deze woorden zijn bijna onverstaanbaar door het vette Britse accent. Om die reden heeft hij Mary gevraagd vanmiddag te tolken. Te tolken? Gaat hij de hele dag speechen?
Nonchalant en witty
Mary is een wat jongere Engelse die, komen we die middag achter, al 15 jaar met haar gezin in het dorp woont en een paar jaar Frans heeft gestudeerd. Als ze begint te praten, denk ik alleen: dit wil ik ook, dit wil ik ook. Accentloos, nonchalant en witty. Ik vind haar nu al geweldig. Dan begrijp ik waarom Mary moet tolken. “We gaan vanmiddag spelletjes doen”, zegt George, “en Mary zal de regels uitleggen.” You’ve got to be kidding, denk ik… spelletjes? Ik zie een relaxt middagje babbelen en een beetje bowl drinken in rook opgaan.
Debutantenbal
We beginnen met wat George ‘het debutantenbal’ noemt. Ed en ik blijken niet de enigen te zijn die voor het eerst op deze jaarlijkse gardenparty zijn uitgenodigd en om die reden is er een speciaal spel voor de 5 vrouwelijke debutanten.
George geeft ons allemaal een boek dat we op ons hoofd moeten leggen. Als de muziek begint moeten we één voor één sierlijk over een zojuist neergelegd Perzisch tapijt schrijden zonder het boek van ons hoofd te laten glijden. George wijst willekeurig 3 mensen als jury aan. Hij vraagt zachtjes aan de vrouw die naast mij staat hoe zij heet. Ik versta niet wat ze zegt, maar ik weet wel dat George haar aan het publiek introduceert met een compleet verzonnen naam. De vrouw loopt langzaam en stijf als een plank met het boek op haar hoofd naar de andere kant van het tapijt. Dan ben ik aan de beurt.
Vette knipoog
What’s your name, love?, fluistert George in mijn oor. Ik word voorgesteld als ‘Barones von Chocolat’, gelach uit het publiek, en dan loop ik heupwiegend op de muziek over het tapijt, halverwege blijf ik even stil staan en draai ik mijn gezicht – met nog steeds dat boek op mijn hoofd – naar de jury om een vette knipoog te geven. Ik werk bij tv dus ik weet wel hoe ik aan een eerste prijs kom. Met het boek nog op mijn hoofd bereik ik de overkant, de buit is binnen, denk ik.
De eerste prijs gaat echter naar een Française. Haar man en dochter bleken in de jury te zitten, daar valt niet tegenop te knipogen. Later krijg ik nog een compliment van een Amerikaanse die vond dat ik beslist had moeten winnen met mijn geweldige performance. Terecht.
Taartwedstrijd
Maar George heeft nog meer voor ons in petto. Zo is daar de taartwedstrijd, waarvan wij met toestemming zijn uitgesloten omdat wij onze oven niet kunnen gebruiken. Op een grote gedekte tafel staan zeker15 prachtige taarten en wonderlijke cakes. De baksels van Heel Holland Bakt verbleken bij de kunstwerken die hier klaarstaan. Rechthoekig, rond, formaat hoedendoos in de vorm van een Frans kasteel; we moeten ze – hè, wat rot – allemaal proeven en onze nummer 1 op een papiertje noteren. Niet veel later, bij de bekendmaking van de winnaar, is George opeens gekleed in smoking en heeft hij een rubberen Prins Charles-masker over zijn hoofd getrokken. Hij is amper te verstaan, maar de gasten smullen ervan.
Don’t cry for me…
Daarna delen George en zijn vrouw gekke hoedjes en teksten uit. Een Engelsman staat op, George zet de muziekinstallatie aan en de man begint een gevoelig Frans liedje te zingen. Het is ontroerend om te zien hoe serieus hij het lied vertolkt en de lollige stemming op het terras slaat om, iedereen luistert aandachtig. Even later zingt een Engelse kunstenares, die verderop bij ons in de straat blijkt te wonen, ‘Don’t cry for me Argentina’. Ze staat tussen de openslaande deuren en alle kinderen zitten onder haar op de trappen. Ze is toonvast en bij het refrein mogen wij allemaal invallen.
Gratis dorpsgenoten
Die middag leren we aardig wat nieuwe gezichten kennen. Sommigen wonen permanent in het dorp, anderen hebben hier een vakantiehuis. Die laatste categorie woont, net als George en zijn ongelooflijk lieve vrouw, ruim 10 maanden per jaar in het dorp om in de winter een paar weken naar Engeland of Amerika te gaan en de kinderen en kleinkinderen te zien. En dan snel weer terug, want iedereen is vol lof over het dorp en dat doet ons goed. Je kan je redelijk goed voorbereiden op het kopen van een huis, maar minder op het dorp en de inwoners die je er gratis en voor niks bij krijgt. Wij lijken het getroffen te hebben.
Genereus
Aan het eind van de middag complimenteren we de gastheer en gastvrouw met de geweldige ontvangst, we voelden ons erg welkom. Bij het weggaan doneren wij, net als andere alle gasten, een envelop met wat geld in een doos die bij de deur staat.
Een week later krijgen we een mail van George met daarin het opgehaalde bedrag. Hij laat weten het aan te vullen tot een mooi rond getal, heel genereus kan ik je vertellen, en zal dat overmaken naar een kinderziekenhuis in de buurt. George blijkt dus niet alleen een lolbroek te zijn, maar ook een man met het hart op de goede plek. How lovely.
Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam? Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.
LEES OOK:
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha
15x geluk op het Franse platteland
De zomerserie van Asjha #1: Onze Franse klusjesman
De zomerserie van Asjha #3: De oude badkamer
Tekst: Asjha van den Akker Beeld: Deposithphotos
Geen reacties