Asjha’s zomerserie #4: Onze klus-Peugeot

Het vervolg van de Droomhuis-serie van Asjha! Vorig jaar kochten zij en haar man een vakantiehuis in de Hérault. In een nieuwe serie columns vertelt ze over de verbouwing en het leven in een klein dorp in Zuid-Frankrijk. Dit keer: de tweedehands Peugeot… met handleiding.

We hebben afgesproken op een parkeerplek ergens aan een provinciale weg. Geen idee hoe de man eruitziet met wie Ed een afspraak heeft gemaakt via Le Boncoin, de Franse versie van Marktplaats, maar we zullen hem herkennen aan zijn auto. Want we staan namelijk op het punt een Franse auto te kopen en daar hebben we een paar goede redenen voor.

Eén: we willen niet de hele tijd met die grote stationcar rijden voor alleen maar een boodschapje hier of een ritje déchetterie daar. Twee: we willen ook weleens los van elkaar iets doen, handig als we dan twee auto’s hebben. De afstanden hier zijn te groot om ‘even’ ergens naar toe te lopen. Drie: we willen geen enkele zorg hebben over krassen, deuken en loshangende spiegels.

Voorgedeukt

Ik heb een zwak gekregen voor kleine, witte Franse auto’s en dus zoeken we iets waar we allebei mee kunnen leven: een oude, voorgedeukte, niks-aan-de-hand auto die niks kost, liefst wit.
De auto staat al op de parkeerplaats als we komen aanrijden, de eigenaar oogt sympathiek en lijkt op het eerste gezicht maar een paar jaar ouder dan de auto zelf. Hij stelt voor Ed de auto te laten starten en dan samen met hem een proefritje te maken. Als Ed het sleuteltje omdraait, komt er een geweldig lage grom uit de uitlaat. Ik schiet in de lach.

Le monstre

“Er zit een heel klein gaatje in de uitlaat, vandaar dat geluid”, legt de man uit, ook met een lach op zijn gezicht, “ik noem de auto ‘le monstre’.” Oh, wat heerlijk, iemand die net als wij zijn auto een naam geeft, ik ben al bijna bereid hem de hand te schudden en te zeggen dat we een deal hebben. Even later rijden Ed en de eigenaar weg, in een witte Peugeot 106, 31 jaar jong.

Als een klein half uur later de witte auto het parkeerterrein weer oprijdt, zie ik aan Ed zijn gezicht dat we een nieuwe oude auto hebben. Ed praat wat van de prijs af – we blijven wel Hollanders – en dan worden er handen geschud, formulieren ondertekend, handige sites doorgegeven, adressen en telefoonnummers uitgewisseld en een dag en tijd afgesproken zodat we de kleine witte brompot kunnen ophalen.

Meisjesnaam

“Hij had ‘le monstre’ voor zijn nichtje gekocht die net haar rijbewijs had gehaald,” vertelt Ed op de terugweg, “maar die kon er niet in rijden. Daarom had hij hem weer te koop gezet.” De rest van de rit fantaseren we over een passende Franse meisjesnaam voor de Peugeot, het moet iets liefs zijn, iets supervrouwelijks.

Dat het nichtje niet in ‘le monstre’  wilde of kon rijden, begrijp ik al snel nadat we de auto hebben opgehaald. Tijdens het klussen slepen we constant met meubels van boven naar beneden en van rechts naar links en weer terug om kamers leeg of juist weer vol te krijgen. Ed tilt op een slechte dag een zware houten klepbank met één arm op – waarom? – en scheurt, zo blijkt achteraf, met deze handeling een stuk of drie pezen (auw!). Dan is rijden in een handgeschakelde auto zonder stuurbekrachtiging niet handig en zelfs heel pijnlijk.

Flinke peut gas

Dus rijd ik. Le monstre, dat wisten we van de vorige eigenaar en van de proefrit, trekt niet heel lekker op in z’n één. Als we het dorp uit willen, maken we eerst heel veel lawaai, dan trap ik de koppeling zo ongeveer tot het wegdek in, trek de pook met een lief geknars direct naar zijn twee en laat de koppeling voorzichtig opkomen terwijl ik een flinke peut gas geef. Het is alsof ik weer in mijn eerste auto zit. Er is geen stuurbekrachtiging en de ramen moeten met de hand worden opengedraaid.

Nog een hele tour als je moet rijden en schakelen tegelijkertijd, want de ramen gaan natuurlijk heel stroef. Dus als ze eenmaal open zijn, laat ik het maar zo. Zo rijd ik met wapperende haren, zonder de radio aan (want le monstre maakt van zichzelf al lawaai genoeg) over de lommerrijke Franse wegen. Op weg naar een dagje strand of een ritje déchetterie of supermarché. Zorgen over een achterbank vol zand of een vieze kofferbak van een ritje kluszooi hebben we niet. Daar hebben we dit monster per slot van rekening voor gekocht.

Kokette Française

Op een avond weten we opeens hoe de auto moet heten. In de Dordogne kenden we een kleine, kokette Française met blond haar. Op en top vrouwelijk, altijd volledig in de make-up en geurend naar een fris parfum. Ik heb haar nooit twee keer in hetzelfde jurkje gespot, ze was toujours charmant en lief. Haar naam: Brigitte. En dus heet le monstre tegenwoordig zo.

Pascal, onze klusjesman, belooft ons aan het eind van de zomer de auto een paar keer te gebruiken zodat ze niet te lang op dezelfde plek stilstaat. In september krijgen we een berichtje van hem:

“Ik heb Brigitte bij ons voor de deur gezet, het gaat heel goed met haar.”

Nieuwsgierig naar hoe het zo ver kwam? 

Lees ook Asjha’s zomerserie van vorig jaar, over de aankoop van hun huis: Bestel verder ook zeker haar twee briljante verhalenbundels: Et voilà! Verhalen uit de Dordogne (Bol.com) en Mais oui! Verhalen uit de Dordogne (ebook) of op Bol.com.

LEES OOK:
Droomhuis aan zee: de huizenjacht van Asjha
15x geluk op het Franse platteland
De zomerserie van Asjha #1: Onze Franse klusjesman
Mais Oui! Heerlijke verhalenbundel voor de vakantie