#8 Droomhuis aan zee: de zoektocht van Asjha
Asjha en haar man dromen van een tweede huis in Zuid-Frankrijk. Hun huizenjacht zorgt voor hilarische ontmoetingen, bizarre bezichtigingen en een veelvoud aan emoties. Volg dit avontuur in 11 delen: elke zaterdag een nieuwe aflevering hier op frankrijk.nl!
Wat gebeurde er in de vorige afleveringen? Asjha en Ed hebben de knoop doorgehakt: ze willen een huis dicht bij zee. Ze zijn druk aan het zoeken op de Franse Funda en hebben zelfs al diverse huizen bezocht in de Hérault. Maar nu is er sprake van verliefdheid!
8. Het huis met de roze luiken
Na veel praten, wat opvallend vaak gepaard gaat met een flesje wijn uit de streek, zijn we weer terug bij het oorspronkelijke plan: een klein huis met een dakterras in de buurt van de zee.
Een paar minuten geleden zijn we voor weer een bezichtiging een dorp ingereden waarbij we al bij de eerste straat enthousiast zijn. Mooie, grote huizen en zo te zien allemaal goed onderhouden.
‘Er zit leven in dit dorp’, zeg ik stellig.
Het klopt, want vrij snel daarna passeren we een bar en een restaurant met een vol terras. Ed en ik juichen in de auto. Dan zien we een slager, nóg een slager en een bakker, we applaudisseren. Kijk, dit willen we; ’s ochtends even naar de bakker lopen voor een vers stokbrood en ’s middags lunchen in het restaurant van het dorp.
Déjà vu
Als we langs een fotogeniek pleintje rijden, zit ik opeens in een flashback: we zijn hier al eens geweest. De naam van het dorp kwam mij ook al zo bekend voor. Een paar jaar geleden hebben we in ditzelfde dorp een huis bezichtigd, niet dat we toen al serieus plannen hadden om een ander huis te kopen, maar kijken is leuk en het kan nooit kwaad. Het huis dat we toen hebben bezichtigd, vonden we allebei geweldig en het werd het uitganspunt voor de zoektocht waarin we nu zijn beland: een niet al te groot dorpshuis met aardig wat charme en een dakterras met liefst een fraai uitzicht.
Het huis had de pech dat het uitzicht zich beperkte tot de dakramen van de overbuurvrouw, alle kamers waren net iets te klein en, redelijk essentieel, de prijs was buitenproportioneel hoog. We hebben na de bezichtiging nog even een rondje door het dorp gelopen en waren toen ook al aangenaam verrast door de levendigheid. En door de locatie; het dorp ligt in de Hérault tussen aangename wijngebieden, in de buurt van een paar leuke Zuid-Franse steden en op een half uur rijden van de Middellandse zee.
Welke is het?
We lopen met de makelaar het straatje in waar het te bezichtigen huis staat. Omdat er op de website van de makelaar geen foto’s van de buitenkant van het huis stonden, kijken Ed en ik als een dolle in het rond.
‘Vast dat ene huis met die groene deur’, denk ik.
‘Vast zo’n saai grijs geval ergens om de hoek aan het eind van de straat’, denkt Ed.
We durven allebei niet goed naar het huis te kijken waar we recht voor staan. Een lief hoekhuis dat in een soort mediterraan zachtroze is geverfd, vrolijk hardroze luiken, veel bloeiende potplanten op het trapje voor het huis en nog wat hangplanten aan het afdakje boven de voordeur waar een knalroze brievenbus hangt. Het zou zo op een ansichtkaart kunnen.
‘Als dat het huis is, koop ik het ongezien’, zegt Ed, die zelfs door zijn mondmasker heen een lach op zijn gezicht heeft. De makelaar vertelt ons dat het een levendig dorp is – zei ik toch – met een middelbare school waardoor er veel gezinnen wonen, met een medisch centrum en een goede kapper, met een kleine supermarkt – jippie! – en dat ze er zelf ook woont – snap ik. Als ze is uitgepraat draait ze zich om.
God van de leuke roze huizen
Waar gaat ze naartoe? Welke huis wordt het? Dat met die groene deur of…?
Ed en ik werpen een snelle blik op elkaar, ik grijns achter mijn mondkapje: ze loopt het stoepje van het roze huis op, klopt op de open deur en vraagt of we binnen mogen komen. De God van de leuke roze huizen is ons gunstig gezind vandaag.
Een oud stel, allebei een kop kleiner dan wij – dus heel klein – heet ons van harte welkom en bekijkt ons nieuwsgierig. Ik hen ook. Ze zijn oud, maar vitaal en net zo levendig als het dorp. Hij schiet naar boven om alle roze luiken open te doen, zij babbelt – op een flink volume want de extreem grote tv blijft natuurlijk aan – met de makelaar en ze kan niet ophouden met stiekem naar ons te kijken. Ze is trots op haar huis, denk ik, en terecht: het is goed onderhouden, het is er schoon en er hangt een fijne sfeer.
Tomettes en een dakterras
De kleurenexplosie van buiten gaat binnen gewoon door. Vanwege de zachtroze buitenmuur, gok ik dat zij het is. De keuken is klein, maar handig ingedeeld. De huiskamer die aan de keuken vastzit heeft een lekker grote houtkachel en staat propvol: een tweezitsbank, een ronde eettafel, veel kastjes en tafeltjes. Er is zowel beneden als boven een prima slaapkamer en de badkamer is keurig, klein en makkelijk op te frissen. Onder het tapijt op de eerste verdieping liggen nog de originele tomettes. Dat zijn bonuspunten, want: j’adore les tomettes, die mooie überfranse rode plavuizen.
Het terras bevindt zich ook op de eerste verdieping, dus we hoeven geen twee of drie trappen op voor het apéro, lunch of diner. Het terras voldoet aan al onze wensen: groot genoeg voor een ruime tafel, een paar ligstoelen en een barbecue en er is een water- en een elektriciteitsaansluiting. En het allerbelangrijkste: geen vis à vis waardoor we geen last zullen hebben van nieuwsgierige gezelligheidsgluurders van de overkant. Nog meer bonuspunten: het terras kijkt uit over een paar daken én over de wijnvelden die aan de rand van het dorp liggen. In de verte zien we de zee liggen en nog iets verder de Pyreneeën.
Ik zie ons hier ’s avonds al helemaal zitten, genietend van de ondergaande zon met nog een laatste glas, plannen makend voor de dag erna.
‘Morgen dagje strand doen?’
‘Lekker. En op de terugweg even een gegrilde kip halen.’
Monsieur is handig
Onder het huis zit een groot atelier. Mocht je nog zo’n oude, doorleefde klustafel zoeken die je weleens in een woontijdschrift ziet staan, dan staat die hier. Aan de muur hangen hamers, schroevendraaiers en heel veel dingen waarvan ik geen idee heb hoe je die noemt, laat staan wat je ermee kan doen. Vandaar dat het huis in picobello staat verkeert, monsieur is handig. Het atelier is door hem vakkundig geïsoleerd. Er staat een wasmachine, nog een koelkast, een vriezer en een waterontkalker. En er is een speciale ruimte waar het hout voor de kachel gehakt kan worden. Her en der hangen, naast wat loshangende elektriciteitsdraden, knoflook en uien te wachten op hun gastronomische einde.
‘Hier kunnen met gemak nog een paar fietsen in’, zegt de makelaar. Want Nederlanders fietsen nu eenmaal graag, denkt ze vast.
‘Maar vooral ook veel wijnrekken’, zegt Ed, die fietsen vooral op tv leuk vindt.
Als we afscheid van het oudere stel hebben genomen en we met de makelaar weer buiten voor het huis staan, is er ondanks onze mondkapjes geen sprake meer van een pokerface van Ed en mij. We zijn verliefd. Onze zoektocht zou hier weleens op kunnen houden…
Lees het vervolg elke zaterdag vanaf 10.00 uur in onze rubriek Ontmoeten/Columns !
LEES OOK:
Aflevering #5 van Droomhuis aan zee
Aflevering #6 van Droomhuis aan zee
Aflevering #7 van Droomhuis aan zee
Mais Oui! Heerlijke verhalenbundel van Asjha van den Akker
Tekst: Asjha van den Akker Beeld: John Mcfetridge
